Pijawki

PRZECZYTAJ NA NOWEJ STRONIE:

http://www.olowkiwewlosach.pl

 Poznałam w życiu kilka pijawek. Nie takich z królestwa zwierząt, małych, czarnych wysysaczy  krwi. Poznałam pijawki naszego własnego gatunku, które zamiast krwi wysysają z innych życie. Słowo po słowie. Czyn po czynie. Jestem pewna, że znacie jakąś pijawkę. Może ukrywa się pod pseudonimem znajomego albo przyjaciela. Może jesteście z jedną w związku. Może macie taką w rodzinie.

            Problem z pijawkami jest taki, że świetnie się maskują. Z reguły są inteligentne, lub po prostu świetne w czytaniu ludzi. Szybko poznają nasze słabości, wyciągają z nas informacje na nasz temat, które później używają przeciw nam. Czasem są to mistrzowie manipulacji, którzy nie boją się posunąć do ekstremalnych czynów, tylko po to, żeby zatrzymać nas przy sobie. Wiedzą, jak wlać w nas swoją truciznę. Wiedzą, jak pociągać za sznurki. Wiedzą, jak dostać wszystko, to co chcą.

            Pijawki dzwonią do ciebie, kiedy coś potrzebują. Małe pijaweczki potrzebują tylko pożyczyć książkę czy coś skserować. Większe chcą pieniędzy. Te najgorsze z kolei odzywają się tylko, kiedy w ich życiu coś idzie nie tak. Zrzucają na ciebie ciężar swoich problemów. Kiedy nie jesteś im już potrzebny, wyrzucają cię ze swojego jeziora. Utopią cię w nim znowu, kiedy znów będą cię potrzebować. Nie dają za wiele w zamian. Często nawet nic. Ale mimo wszystko trudno jest uwolnić się z ich przyssawek.

            Przyjaźniłam się z pijawką. Kilka lat zajęło mi odkrycie, że należy do tego gatunku.  Pijawka porzuciła mnie kiedyś bez słowa. Odezwała się dopiero, kiedy w jej stawie zrobiło ciemno i zimno. Kiedy potrzebowała uwagi i rozrywki. Opowiadała mi o tym, jak jej ciężko, bo w wodzie brakuje ostatnio ryb. O tym, jak nie ma ochoty już dalej w nim żyć. Wlewała mi w myśli swoje historie i problemy. Chciała, żebym pomogła jej je rozwiązać. Wybaczyłam pijawce. Smuciłam się razem z nią. Martwiłam się o nią. Sprawdzałam, czy niczego jej nie brakuje. Zaglądałam do jej stawu. Wierzyłam w jej słowa i obietnice. Ale w końcu pijawka przestała mnie potrzebować. Zamilkła. Tym razem nie pozwolę jej odezwać się ponownie.

Całe szczęście nigdy nie związałam się z jedną z nich. Ale od lat obserwuje związek bliskiej mi osoby z wysysaczem życia. Czasem słyszę też o tego typu pijawkach od znajomych. Powoli zaczynam rozróżniać już ich gatunki. Są pijawki grożące – takie, które, kiedy coś nie idzie po ich myśli przekraczają wszelkie granice. Grożą odejściem czy nawet samobójstwem. Pijawki dołujące – które wmawiają ci, że bez nich jesteś niczym. Pijawki-wymówki – które na wszystkie swoje czyny mają jakieś usprawiedliwienie. Pijawki-izolatki – które odciągają cię od wszystkiego co kochasz, chcąc żeby cała uwaga skupiała się na nich.  Pijawki męczenne – które zawsze odwrócą kota ogonem tak, żeby to one wyszły na te poszkodowane. Czasem te gatunki łączą się ze sobą. Wszystkie z nich więcej biorą, niż dają. Patrzą tylko na własne uczucia. Rzadko przepraszają. Wiedzą, jak wywołać w nas poczucie winy. Czasem zastanawiam się, czy pijawki nie mają jakiegoś defektu emocjonalnego.

Najgorsze jest to, że pijawki często pozostają bezkarne. Potrafią wyssać z nas wszystko aż do cna i zostawić bez zmrużenia oka. Nasz ból spływa po ich lepkich ciałach. Są głuche na nasze słowa.  Bez emocji odpływają w drugą stronę. Później z łatwością znajdują nowe ofiary. Chcą tylko przetrwać. Znajdują nowe źródło życia – nową krew do wyssania.

Wystrzegajmy się pijawek. Nauczmy się je rozpoznawać. Nie pozwólmy im odbierać nam czasu i myśli. Nie pozwólmy im zabierać nam życia. Nie pozwólmy im doprowadzać nas do granic wytrzymałości. Dbajmy o samych siebie. Posypmy pijawkę solą. Oderwijmy ją od skóry. Niech wraca do swojego stawu. I zapomnijmy gdzie on się znajduje. Nie warto pamiętać.