Zapytaj mnie o deszcz

 PRZECZYTAJ NA NOWEJ STRONIE:

http://www.olowkiwewlosach.pl/            

 Nie znoszę pogawędek. Nie wiem nawet, czy można to tak nazwać, ale tak właśnie słownik tłumaczy mi angielskie wyrażenie „small talk”. Dosłownie - mała rozmowa. I jest to idealne określenie, bo takie konwersacje zazwyczaj do naszego życia wnoszą bardzo mało. I nie chodzi mi tu tylko o rzeczy typu: Ładna dziś pogoda. Ale się rozpadało. W końcu weekend. Nie znoszę też tych wszystkich suchych pytań, jakie ludzie zadają ci przy pierwszych paru spotkaniach. Gdzie pracujesz? Ile zarabiasz? Co robią twoi rodzice? Masz samochód? Gdzie chodziłaś do szkoły? Boże, dlaczego tak bardzo obchodzą ich takie głupie informacje? Czy naprawdę pozwala im to mnie poznać? Bo  przecież to, gdzie pracuję, nie mówi o mnie za wiele. A jak mało ludzi spyta później: Lubisz swoją pracę? Zawsze chciałaś to robić? Jak wiele spyta: Jakie jest twoje ulubione wspomnienie z liceum? To już chyba mówi coś więcej o człowieku, prawda? Ale ludziom wystarczają suche fakty. Nie potrzebują więcej pytań.

                Jeśli chcesz mnie poznać zapytaj mnie o deszcz. Nie o to czy jutro będzie padać. Spytaj czy lubię zapach deszczu w maju. Spytaj co robię w deszczowe wieczory. Nie pytaj gdzie pracuję, ale jakie mam marzenia. Nie pytaj, co robią moi rodzice, ale czego nauczyli mnie w życiu. Zamiast wyciągać ze mnie ile zarabiam, spytaj co sprawia, że jestem szczęśliwa. Nie pytaj co jadłam na obiad. Spytaj jaki byłby mój ostatni posiłek, gdybym za chwilę miała pożegnać się ze światem. Nie pytaj o religię, ale o moją filozofię życia. Nie pytaj czy podobała mi się dana książka, ale jakie wyciągnęłam z niej wnioski. Nie pytaj o politykę, ale o to o jaki chcę walczyć świat.

                Czy nie brzmi to lepiej, ciekawiej? To działa w dwie strony. Nie opowiadaj mi o swojej pracy biurowej. Powiedz, co robisz kiedy wracasz do domu, co sprawia, że zapominasz o codzienności. Nie mów o tym co kupiłeś i ile wydałeś. Zamiast tego powiedz mi, kiedy ostatnio zrobiłeś coś po raz pierwszy. Nie obchodzi mnie ile basenów miał twój hotel na wakacjach i jakie serwowali tam drinki. Powiedz mi co czułeś, kiedy podczas lotu pojawiły się turbulencje? Powiedz mi o miejscu jakie tam odkryłeś. Naprawdę nie obchodzi mnie jakim jeździsz samochodem. Czy kiedyś wsiadłeś do niego i jechałeś w nieznane, bez konkretnego planu? Dokąd dotarłeś? Opowiedz mi o najlepszym dniu twojego życia. Opowiedz mi o twoim pierwszym mandacie. Opowiedz mi o tym, jak wpadłeś w tarapaty w liceum.  Opowiedz mi o twojej ulubionej porze dnia lub nocy. Opowiedz mi coś, co powie mi coś o tobie. Opowiedz mi coś, czego nikt o tobie nie wie. Opowiedz mi cokolwiek chcesz, byle miało to dla ciebie jakieś znaczenie.

                Problem w tym, że ludzie z reguły nie lubią takich pytań. Może zwyczajnie nie są do nich przyzwyczajeni. Wolą odpowiadać z automatu. Pracuję w kancelarii. Mam Forda. Byłem na Kanarach. Popieram PO. Skończyłem Technikum Hotelarstwa. Wolą pytania, nad którymi nie muszą się zbytnio zastanawiać. Czy sztuka konwersacji zanikła z biegiem czasu? Czy zgubiliśmy ją w pędzie codziennego życia? Czy może nigdy nie istniała? Może zawsze woleliśmy ukrywać siebie za zbieraniną suchych faktów. Zacznijmy pytać o więcej. Zacznijmy patrzeć na świat oczami innych ludzi. Porozmawiajmy o czymś co odbiega od zwykłej codzienności. Czy nie wystarczy, że musimy zmagać się z nią dzień w dzień?